Oczywiście nic nie jest tak proste. Chętne podejmowanie ryzyka oraz nieumiejętność usiedzenia w jednym miejscu nie są wynikiem jedynie występowania genu podróżnika. Nasze organizmy są dużo bardziej złożone i na każdą osobowość składa się dużo więcej czynników. Faktem jest jednak istnienie receptora DRD4-7R i jego wpływ na te odkrywcze predyspozycje.

Druga koncepcja jest natomiast z natury psychologiczna. Twórcą tej idei, nazywanej teorią porównań społecznych był XX-wieczny amerykański psycholog społeczny Leon Festinger. W swojej pracy wyjaśnił on, że ludzie mają wrodzoną skłonność do oceniania siebie, często poprzez porównywanie się do innych. Wyróżnia się dwa sposoby takich porównań społecznych – w górę, a więc z ludźmi, których postrzegamy za lepszych oraz w dół, z osobami będącymi w gorszej sytuacji od naszej. W erze mediów społecznościowych i Photoshopa ocenianie siebie na podstawie wyidealizowanych wizerunków reszty świata znacznie się nasiliło od realiów profesora Festinfera. Chociaż porównywanie się do innych nie zawsze jest to zdrowe to bywa, że motywuje nas do działań, których normalnie byśmy się nie podjęli. Właśnie to jest kołem napędowym dla ciekawskich, lubiących ryzyko ludzi. Porównując się ‘w górę’ chcemy odwiedzać miejsca, które odwiedziła dana osoba, spotykać ludzi, których spotkała czy próbować jedzenia, którym się zajadała.

Bez znaczenia czy twój wanderlust wynika z genetyki, psychiki czy też zupełnie czegoś innego to jest to piękna przypadłość. Dzięki niej nie spędzisz całego życia leżąc na kanapie oglądając całe sezony seriali na Natflixie z colą i chipsami w ręce. Zamiast tego znajdziesz sobie jakieś angażujące fizycznie i intelektualnie hobby, ruszysz w świat albo wyjdziesz ze swojej strefy komfortu.