Jeszcze tak słowem wstępu, zauważyłam pewną analogię między COVID-19, a zmianami klimatycznymi. W obu przypadkach rozwojowi mogą zapobiec tylko i wyłącznie zdecydowane i wczesne działania społeczeństwa. Wydaje mi się, że to jeden z naszych największych problemów jako ludzkości. Sensowne kroki podejmujemy dopiero wtedy, gdy sami zaczynamy dostrzegać i odczuwać skutki kryzysu. Niestety bardzo często dzieje się to za późno… Warto się nad tym zastanowić.

Po pierwsze zanieczyszczenie powietrza. Początkiem kwietnia internet obiegła informacja o świetnej widoczności w północnych Indiach. Tak świetnej, że mieszkańcy tamtych rejonów po raz pierwszy od ok.30 lat mogli dostrzec himalajskie szczyty na horyzoncie. Wtedy też dzienna globalna emisja dwutlenku węgla spadła o 17%, co, jak widać na przykładzie azjatyckiej republiki, okazało się sporą różnicą. I chociaż napawało nas to radością i dzieliliśmy się tym na naszych mediach społecznościowych to niestety nie jest tak kolorowo jak mogłoby się wydawać. Według danych udostępnionych przez NASA w maju poziom CO2 w atmosferze osiągnął najwyższą jak dotąd miesięczną średnią – 417.1 części na milion (co ciekawe od dziewiętnastu lat to właśnie w maju średnia osiąga najwyższą wartość w roku). Wytłumaczeniem tego paradoksu względnej poprawy jest dwutlenek węgla utrzymujący się w atmosferze nawet do stu lat. Należy pamiętać, że nasze działania mają wymiar długoterminowy. Stabilizacja klimatu wymaga przemian, które, aby zdziałały, muszą zostać wdrożone na długo przed krytycznym pogorszeniem się sytuacji.

Horrorem wyreżyserowanym przez koronawirusa są jednorazowe maski i rękawiczki. Od dawna promuje się niekorzystanie z plastiku i wprowadzanie jego eco-friendly zamienników. Jednak wprowadzenie jednorazowych środków bezpieczeństwa w związku z COVID-19 nie wydaje się wzbudzać większego poruszenia. A przecież maseczki, które nosimy nie są z papieru lecz ze sztucznych materiałów. Taka zużyta, wyrzucona w nieodpowiednie miejsce maska finalnie wyląduje pewnie w oceanie (nie wspominając już o przenoszeniu wirusa czy innych chorób). W tym oceanie natomiast będzie stanowić zagrożenie dla żyjących w nim organizmów, które plączą się lub zjadają porzucone przez nas odpadki. Zanim jednorazowa maseczka całkowite się rozłoży minie nawet 450 lat!

Myślmy o tym co, gdzie i dlaczego wyrzucamy. Zajmie to dosłownie chwilkę, a skorzystamy na tym wszyscy. Jak to powiedział Neil Armstrong : “Mały krok dla człowieka, ale wielki skok dla ludzkości”.